Niezgodność między poziomami

Niezgodność między poziomami

Aby pokazać, jak idee Wygotskiego pomagają zrozumieć niektóre z procesów zaangażowanych we współpracę rówieśników, przedyskutujemy inny zbiór obserwacji dotyczący George’a i Bruce’a. Jednym z najbardziej zagadkowych wniosków z badania Forman była niezgodność pomiędzy tym, jak diada (para) funkcjonuje jako całość, a jak partnerzy funkcjonują oddzielnie. Współpraca George’a i Bruce’a była najbardziej owocna; gdy jednak badano ich oddzielnie, za pomocą testu końcowego, nie wykazali się podobnie wysokim poziomem funkcjonowania. Ta niezgodność pomiędzy poziomami wykonania w diadzie a indywidualnym była także widoczna, gdy osoby badane, które współpracowały, porównano z osobami, które pracowały osobno. Osoby wspólnie rozwiązujące problemy nie wypadły lepiej od osób rozwiązujących problemy samodzielnie w indywidualnie przeprowadzanych testach końcowych. Niemniej jednak w tej samej jednostce czasu współpracujący partnerzy potrafili rozwiązać o wiele więcej problemów chemicznych niż osoby rozwiązujące je samodzielnie. Gdy Wygotski rozwinął swoją koncepcję strefy najbliższego rozwoju, uznał, że może istnieć niezgodność pomiędzy indywidualnym a społecznym rozwiązywaniem problemów. Zdefiniował on tę strefę jako „odległość pomiędzy aktualnym poziomem rozwoju określonym przez niezależne rozwiązywanie problemów a poziomem potencjalnego rozwoju określonym przez rozwiązywanie problemów pod kierunkiem dorosłego lub we współpracy z rówieśnikami o większych umiejętnościach”. W ten właśnie sposób Wygotski postawił hipotezę, zgodnie z którą dzieci mogą rozwiązywać problemy z pomocą dorosłego lub rówieśnika o większych umiejętnościach, zanim będą potrafiły rozwiązywać je samodzielnie. Tej, wydawać by się mogło, oczywistej obserwacji użyto do wyprowadzenia kilkunastu oryginalnych wniosków.