Dedukcyjna procedura

Dedukcyjna procedura

W początkowych wspólnych sesjach rozwiązywania problemów George i Bruce pracowali równolegle, a do tworzenia kombinacji każdy z nich używał strategii zbliżonej do tej, której używał w teście wstępnym. Mniej więcej po miesiącu wspólnej pracy przyjęli oni, dla tworzenia kombinacji w sposób empiryczny, procedurę społeczną polegającą na podejmowaniu komplementarnych ról w rozwiązywaniu problemów: jeden, wybierał odczynniki chemiczne, a drugi sprawdzał, czy nie zostały już użyte. Po dwu miesiącach zaczęli organizować swoje kombinacje w grupy oparte na liczbie elementów. Oprócz tego, dla tworzenia kombinacji dwuelementowych, przyjęli system dedukcyjny. Ta dedukcyjna procedura umożliwiała dziecku, które uprzednio dokonywało poprawek, przypominanie, poprawianie i potwierdzanie wyborów swojego partnera. Kombinacje wyższego rzędu tworzono empirycznie przy użyciu wspomnianej procedury społecznej. W ostatniej sesji chłopcy kontynuowali podejmowanie komplementarnych ról, ale tym razem jako środka zapisu używali tablicy. Tworzyli kombinacje w wysoce zorganizowany sposób — pojedyncze, dwuelementowe, trójelementowe itd. — i byli w stanie wygenerować prawie wszystkie z 31 możliwych kombinacji. Dla tworzenia połączeń dwuelementowych używali procedury dedukcyjnej, ale przy kombinacjach wyższego rzędu ciągle opierali się na procedurze empirycznej.