Od regulacji interpsychicznej do intrapsychicznej

Od regulacji interpsychicznej do intrapsychicznej

Jednym z nich jest to, że pojęcia strefy najbliższego rozwoju można użyć do wyłonienia tych umiejętności, które są najbardziej wrażliwe na nauczanie. Inaczej można to oddać przez stwierdzenie, że proces uczenia się zawiera internalizację procesów interakcji społecznej. Zdaniem Wygotskiego rozwój zachodzi wtedy, gdy regulacja interpsychiczna jest przekształcana w regulację intrapsychiczną. Powracając do danych z badania Forman, wydaje się, że podobny proces — od regulacji interpsychicznej do intrapsychicznej — może także występować w sytuacjach współpracy, gdy żadnego z partnerów nie można traktować obiektywnie jako posiadającego większe umiejętności, ale gdzie partnerzy mogą podejmować oddzielne, chociaż komplementarne role społeczne. Jedno dziecko może odgrywać rolę osoby obserwującej, naprowadzającej i poprawiającej, podczas gdy drugie wykonuje czynności związane z zadaniem. Ten partner, który obserwuje, dostarcza po części tych samych rodzajów pomocy, które przez Wooda, Brunera i Rossa (1976) zostały określone mianem rusztowania. Wydaje się, że takie wsparcie ze strony obserwującego partnera przynosi obu zaangażowanym we współpracę osobom możliwość wspólnego rozwiązania problemów, zanim będą one potrafiły rozwiązać te problemy samodzielnie. Gdy współpracujące ze sobą osoby podejmują komplementarne role, zaczynają przypominać opisanych wcześniej rówieśniczych tutorów. Na przykład role obserwatora/wykonawcy są funkcjonalnie zbliżone do ról krytyka/autora, które obserwowano w klasie Egan w New Hampshire.