Kontakt z problemem

Kontakt z problemem

W pierwszym teście końcowym, mającym miejsce w tydzień po ostatniej sesji współpracy, poprzez poproszenie dzieci, aby wygenerowały kombinacje niezależnie, oceniano stopień, w jakim każdy chłopiec zinternalizował dedukcyjny system kombinatoryczny. Tylko Bruce potrafił samodzielnie, drogą dedukcji, wygenerować wszystkie 10 dwuelementowych kombinacji. George do tworzenia kombinacji używał systemu empirycznego. Jednakże cztery miesiące później, w drugim teście końcowym, obaj chłopcy zinternalizowali procedurę dedukcyjną dla tworzenia połączeń dwuelementowych. Widzimy więc, że tych dwóch chłopców potrafiło zastosować pewną istniejącą (preegzystującą) regułę intrapsychiczną — empiryczną procedurę kombinatoryczną — do sytuacji współpracy poprzez podział tej procedury na komplementarne role podczas rozwiązywania problemów. Dzięki powtarzającemu się „kontaktowi z problemem”, chłopcy mogli stosować procedurę dedukcyjną do tworzenia prostych dwuelementowych połączeń. Na początku rozumowanie dedukcyjne było dla George’a i Bruce’a najwyraźniej aktywnością społeczną. Za każdym razem jeden partner wybierał serię kombinacji, a drugi ukierunkowywał, przypominał i poprawiał jego wybory. Później jeden z partnerów potrafił pokazać, że zinternalizował tę procedurę dedukcyjną, używając jej samodzielnie do tworzenia wszystkich możliwych dwuelementowych kombinacji. Cztery miesiące później obaj partnerzy potrafili samodzielnie, drogą dedukcji, wygenerować wszystkie możliwe pary pięciu przedmiotów. Tak więc u obydwu chłopców dedukcyjne rozumowanie kombinatoryczne ujawniło się po raz pierwszy w sytuacji współpracy. Na początku tylko jeden z nich potrafił pokazać, że zinternalizował tę procedurę, samodzielnie tworząc kombinacje. Jednakże w kilka miesięcy później obaj chłopcy zinternalizowali ten dedukcyjny proces.